The Dragon Riders (RPG)

Axel grijnsde uitdagend naar mila.’sorry, ik heb een hekel aan regels en dit komt een keer ten goede.’ Zegt hij tegen haar terwijl hij zijn zwaard trok. Mila keek dodelijk naar axel.’jij gaat spijt krijgen tot je je hier mee hebt bemoeit.’snauwt ze en ze ziet de ijspegels aan komen en ze maakt met haar magie en een paar woorden in de oudetaal een schild en ze kletteren er op kapot zoals glas op de grond. Axel zag tot zahn weg was gerent en hij was er blij om, dat buideltje wat waarschijnlijk een drakenei was moest veilig bij hun aan komen, kosten wat het kost. ‘isilwen…ga achter.’ Begon hij maar mila vuurde een witte straal op hem af die hij afweerde met zijn zwaard. Vervolgens haalde axel vel uit met zijn zwaard naar mila en nog eens maar ze wist ze vloeiend en op een haar na te ontwijken ook al had ze de wond in haar been.’achter zahn aan, dadelijk zijn er meer soldaten.’ Zegt hij tegen isilwen en hij blokkeerde mila haar zwaard als zij hem getrokken heeft. Axel grijnst. En haalt meerdere keren vel na elkaar uit. Mila blokkeert ze en ontwijkt eentje allenmaal maar net. Om zich om te draaien en een lichte straal op isilwen te sturen. Axel haalde venijnig naar haar uit en weet haar arm te raken nu.’genoeg elven jong.’snauwt wila en in een beweging laat ze axel achter uit vliegen en als hij de grond raakt zijn benen vast zitten aan de grond.

Er waren nog wat soldaten verder op en die haden de onrust gehoord en zagen iemand vluchten, er mocht niemand vluchten want dan wist de varden wie de verrader was. Ze gingen snel achter de gene aan die op de vlucht was geslagen. Maar da was nog niet zo makkelijk aangezien die sneller was dan een mens.

Isilwen wierp met magie een schild op, waar de twee pijlen op afkaatsten. De dolk ving ze op en wierp ze in één soepele beweging terug met haar linkerhand, aangezien ze in haar rechterhand haar zwaard had. Dat maakte niet uit. Ze was even handig met beide handen, door vele jaren van training. Ze zag Zahn wegrennen. Fijn vond ze het niet om hem te moeten vertrouwen, maar het was een elf die hier woonde en dus het terrein kende. Waarschijnlijk zou hij snel genoeg zijn om het dorp te bereiken voordat hij ingehaald werd, want hij had een voorsprong op de soldaten. Ze negeerde Axel dus. Ook al was hij de zoon van haar koning en koningin, ze hoefde zijn bevelen niet op te volgen. Daarnaast wilde ze voorkomen dat hij ernstig gewond raakte. Toen ze zag dat hij in de problemen zat, sprong ze uit de boom. Met het zwaard geheven, landde ze vlak achter Mila en haalde ze uit.

'Mila, jij faalhaas.'
Kort klonk er een mannelijke stem langs de bomen, waarna een jongen de open plek betrad. Twee ijsblauwe ogen keken met een ietwat geamuseerde uitdrukking naar het gevecht wat gaande was, waarna zijn bleke hand een zwaard trok. 'Ik weet niet hoe je het hebt gedaan, maar falen op zo'n simpele missie... Schaam je.' Vervolgens schoot hij naar voren en haalde behendig uit naar Axel met zijn zwaard. Zijn zwaard drukte zwaar op die van Axel, waardoor hij even een seconde had om de jongen aan te kijken. Een sinister glimlachje verscheen rond zijn lippen en de aura om hem heen begon duister en zwaar te voelen, als koude handen die je omlaag probeerden te drukken. 'Ach, we kunnen nog altijd deze hier meenemen.' Veles hief zijn zwaard, maakte een snelle draai en haalde opnieuw uit naar Axel.

Onderweg hief Zahn de spreuk om zijn eigen geest op en sprak een nieuwe spreuk uit, waardoor hij weer de geesten van anderen kon voelen. Hij vergrootte zijn reikwijdte tot het maximale zodat hij soldaten of anderen aan kon voelen komen.
Het voelde alsof Zahn voor zijn leven rende, maar het was niet zo. Hij rende eerder voor het leven wat zich in de buidel bevond, voor de levens van de elfen en Varden die al teveel hadden geleden onder Galbatorix. Hij wist wat er in de buidel zat en het kon heel veel dingen voor ze veranderen. Hij kon het praktisch horen, de hartslag van het wezen. Een lage drum, langzaam in tempo en luid in zijn oren. Het leven van een nieuw majestueus wezen, in staat om de wereld voor ze te veranderen. Zahn glimlachte even en drukte het iets steviger tegen zijn borst.
Shit, soldaten. Hij kon ze voelen aankomen. Ze waren niet zo snel als hij zelf, ze zouden hem nooit inhalen... Maar hij had wel een probleem, want als hij verder rende kwam hij aan bij het dorp en leidde hij zo soldaten het dorp in. Het was middernacht, de elfen waren waarschijnlijk niet actief en de twee wachters konden overmeesterd worden. Shit. Zahn besloot te zigzaggen, nam een compleet ander pad en ging niet eens meer op weg naar het dorp. Hij moest ze kwijtraken, dus hij moest ze gaan verwarren met zijn routes. Het maakte niet uit of hij compleet ergens anders uit kwam. Als hij ze kwijt was, dan kon hij zo weer terug naar het dorp sneaken.

---
Dit is Veles, mijn evil dudeje >> http://www.zerochan.net/950432

Axel zag tot isilwen niet achter zahn aan ging daar baalde hij wel van. Als was hij natuurlijk blij tot zij hem wilde helpen maar hij wist als geen andere tot alles kon gebeuren als je een visoen had gehad kwam die altijd uit. Hij probeerde zijn voeten te bewegen maar het lukte hem niet ze zaten vast door magie. Hij keek om naar mila waar isilwen achter land.

Mila hoort iets landen achter haar en ze draait zich om en voelt een scherpe pijn over haar borst heen trekken het zwaard van isilwen had haar daar geraak en ze kreunt en mompelt wat en dan geneest de wond en ze hijgt lichtjes en ze haalt uit en laat isilwen achter uit vliegen met magie en draait zich half om als ze een stem hoort en ze habt naar adem.’ik…ik had alles onder controle, tot die elf de jongste zoon van de elven koning hier kwam als hij er niet was geweest was het gelukt.’snauwt ze verdedigend en deed een stap in zijn richting.

Axel keek om naar de stem en zag de vel blauwe ogen waar hij het koud van kreeg, al was hij niet snel bang en hij ademde diep in en uit en hij blokkeerde de aanval van de jongen behendig alsof hij hem verwacht had. Zijn ogen keken diep in die van de vijand.hij voelde iets vreemd rond hem en hij kreeg het nog kouder. Vervolgens haalt hij uit en wilt naar voren komen maar zijn voeten zaten nog vast aan de grond. Hij pakt een dolk uit zijn schoenen en gooit die soepel naar de jongen toe.

Mila geloofde haar oren niet.’meenemen, laat me niet lachen veles. Maak hem af, dan maak ik haar af.’sist ze en ze keerde zich naar isilwen en ze maakte een paar lichte bolletjes in haar hand en gooide die naar isilwen toe.

Isilwen werd naar achter gegooid, maar wist soepel te landen. Ze merkte dat Mila's aanval al minder sterk was, want ze had Mila flink verwond en de genezing had dus veel kracht moeten kosten. Ze keek naar de jonge man met blauwe ogen. Die leek een grotere bedreiging te zijn dan Mila. 'Pas op voor hem, Axel. Concentreer op verdediging en in leven blijven' riep ze naar Axel. Mila stond in de weg, anders was ze hem gaan helpen. Toen zag ze Mila een paar lichtbolletjes gooien. Ze wist niet dat ze die zouden doen, dus in plaats van ze te blokkeren, ontweek ze de bolletjes. Ze sprong opzij zodat ze niet meer recht voor Mila stond, en eerst aan met magie, daarna met haar zwaard. De magie was bedoeld als afleiding, omdat een mens magie ongetwijfeld als meer bedreigend zou zien en zou verdedigen. Isilwen had er weinig energie ingestopt. Het waren lichtbolletjes die leken op die van Mila, maar waren niet meer dan licht, zonder kracht om te verwonden. Maar dat wist Mila uiteraard niet. De aanval die Isilwen met het zwaard deed was gericht op Mila's buik, wat geen fatale wond op zou leveren, maar niet zomaar te genezen zou zijn. Dat zou Isilwen tijd geven om een tweede, wél fatale aanval te doen.

'Hmm-hmm, maar of je het nou onder controle had of niet: in de tussentijd ben je het toch kwijt geraakt.' zei Veles verwijtend en keek met een neutrale blik naar Mila toen ze in zijn richting stapte. Ze ging niet mee met zijn idee, waar Veles kort zijn schouders bij ophaalde. Hij had het idee gehad om de jongen te gebruiken voor chantage, sinds hij een zoon van de elfenkoning was, maar Mila was hier degene die de bevelen gaf. Veles was er slechts voor zijn plezier. 'Goed, goed, Mila.' zei hij met een kort lachje en blokkeerde Axel's uithaal. Hij keek even naar de grond en zijn blik werd ontevreden. Hij zat vast, meh. Dit zou wel een erg statisch gevecht gaan worden. Veles stapte opzij voor een dolk die Axel wierp en viel opnieuw aan met zijn zwaard, meerdere malen. Hij richtte toen zijn hand op Axel's voeten en mompelde een spreuk waardoor hij vrij kwam van de grond. 'Hier, ik doe je een plezier.' zei Veles en keek Axel uitdagend aan.

Hoe ver hij nog kon rennen, wist hij niet. Zahn had een goede conditie, maar zo lang op topsnelheid rennen was niet plezierig. Hij begon te hijgen, zijn haar begon aan zijn voorhoofd te plakken en hij merkte dat hij vertraagde. Hij was alsnog sneller dan de soldaten, maar hij wist dat hij zichzelf niet moest forceren. Hij sprong over een omgevallen boomstronk en gleed rechtop staand van een helling af, zijn voeten slepend over het bladerdek. Hij sprong het laatste stuk zodat hij meer bereik had en greep met één hand een tak van een boom vast. Hij zwierde zichzelf bovenop de tak en klom met één hand omhoog, terwijl zijn andere nog steeds de buidel vast hield. Hij ging zo hoog mogelijk, naar het gedeelte van de boom waar de meeste bladeren zich bevonden en bleef zitten, compleet verborgen achter een bladerdek. Hij verborg zijn geest compleet en probeerde niet al te luid te hijgen. Hij had een behoorlijke voorsprong gehad op de soldaten, dus ze zouden niet zomaar weten dat hij een boom in was gegaan, maar hij moest nu ook geen geluiden maken of ze zouden hem alsnog vinden.

ik dacht eentje jah
-----

Mila negeerde veles en concentreerde zich op isilwen die iets naar axel riep en haar aanvallen had ontweken. Mila was boos omdat alles in de soep was gelopen. Haar dekmantel bij de arden was weg en het allerergste was nog wel dat drakenei. Dan ziet ze de lichtbolletjes en ze maakte daarvoor een schild met haar magie en blokkeerde met haar zwaard het zwaard van isilwen. Daarna begon ze zelf uit te halen en naar oren te lopen. ’jullie hebben alles door de war geschopt.’ snauwt ze verhit.

Axel zijn ogen bleven op de van veles gericht en zag hoe hij zijn aanvallen blokkeerde en hij zag zijn aanval komen en hij blokkeerde ze behendig en snel met een zwaard kon hij goed overweg, hij had ook les van de beste. Dan kan hij ineens een paar stappen naar achteren doen en hij keek veles aan.’daar ga je nog spijt van krijgen.’zegt hij grijnzend en met die woorden haalde hij uit maakte een halve draai en haalde weer uit schopte naar de jongen zijn knie holte om vervolgens weer uit te halen. Aan zijn vechten en snelheid viel niet te zien tot hij een mens was en hij was blij tot zahn zijn geest had afgeschermt zo zouden ze dat vreemde niet voelen zolang het schild intackt bleef.

De soldaten waren een stukje achter op geraakt en haden zich in twee groepen gesplitst in de hoop de elven jongen nog te vinden. Eentje blijft staan als hij iets ziet bij de helling slip sporen de jongen was hier geweest en hij gebaarde de andere goed rond te kijken en ze gingen voorzichtig de helling af en eetje had een boog en pijl klaar voor te schieten en ze keken rond.

Isilwen negeerde Mila's kwade woorden. Ze blokkeerde het zwaard en deed een stap achteruit zodat ze naast Axel stond, die kennelijk weer kon bewegen. 'Je vriend moet ondertussen ver weg genoeg zijn. Laten we rennen' zei ze zacht, zodat hij het nog wel zou horen maar de andere twee niet. Ze begon te spreken, woorden om meerdere lagen schilden om haarzelf en Axel te maken.

Veles grijnsde licht en hief zijn zwaard in een aanvallende positie. 'Oh? Laat het me maar spijten dan.' Toen Axel aan viel, blokkeerde hij zijn aanvallen vlug. Hij weerde de eerste af met zijn zwaard en volgde zijn bewegingen voor de tweede aanval, welke Veles blokkeerde. Hij zag zijn benen bewegen en maakte een sprong zodat Axel's voet onder hem door schoot. In die sprong wist hij Axel's aanval te stoppen en kon hij behendig landen. Op het moment dat hij landde, zette hij wat vaart en haalde in een paar vlugge halen uit. Zijn eerste uithaal ging richting zijn schouder, de volgende richting buik en daarna een naar zijn heup. Daarna ging hij op zijn hurken, stak een been uit en draaide op zijn balancerende voet, zodat zijn uitgestrekte been met een vaart richting Axel's onderbenen ging om hem te tackelen.

Zahn bleef in volledige stilte zitten, zijn armen om de buid geklemd en zijn hart bonsend als dat van een bang konijn. Hij hield zijn adem in van de spanning. Al zijn zintuigen stonden op scherp, dus hij hoorde elk takje en blaadje bewegen, hoorde hoe de soldaten adem haalden. Zijn ogen zagen elk detailtje van de bladeren recht voor hem en zijn vingers voelden elk draadje van de buidel op microscopisch niveau. Ga weg, ga weg, ga weg, ga weg, ga weg, ga weg...

Mila zag isilwen na haar aanvallen achter uit gaan en ze zuchte diep,ze zag de mond van de elf bewegen ze had het waarschijnlijk egen de jongen en zijzelf begon magie te verzamelen voor een sterke aanval. De bomen planten en sommige plekken op het gras werden dor. Ze gebruikte hun energie. En ze bleef isilwen aankijken.

Axel hoorde veles en zag hem alles makkelijk ontwijken hij was snel zou dat door magie komen. Hij had jaren bij elven gewoond dat had hem geleerd snel en behendiger dan een normaal mens te zijn en hij zag de aanvallen kommen en ontweek de eerste door te bukken de andere door zijn zwaard tegen dat van veles aan te duwen en bij zijn heup door met zijn zwaard het andere zwaard weg te slaan zodat het van koers veranderde en doelloos in de lucht stak inplaats van zijn heup. Dan hoort hij de woorden van isilwen. Hij wilde wat zeggen en hij was afgelijd waardoor hij de laatste beweging van veles niet zag aan komen en hij voelde ineens iets tegen zijn achter benen aan slaan en hij viel met een plof op de grond. Zijn haren waren van zijn oren af geschoven en je zag geen elven oren maar mensen oren en hij kwam recht en schudde zijn hoofd even en hij haalt uit met zijn zwaard isilwen weer even helemaal vergeten en hij trok een dolk en haald uit richting de hals van veles.’isilwen..ik weet tot het je veel kracht kost maar teleporteer jezelf…als het ei uit komt hebben ze je nodig daar.’zegt hij zachtjes tegen haar en hij keek haar smekend aan. Hij wist tot dit voor hem slecht af liep dat had hij geweten door zijn visioen het was onduidelijk geweest en toch ook weer helder allenmaal korte beelden.

De soldaten liepen een tijdje rond maar zagen niks en daar baalde ze erg van uiteindelijk begonnen ze pijlen af te schieten op ieder takje dat bewoog.’we moeten terug…we hebben gefaald.’zegt eentje spijtig en ze begonnen zich terug te trekken richting waar de rest zich bevond.

Isilwen zuchtte geïrriteerd. Ze zag dat Mila haar aan probeerde te kijken en een aanval aan het voorbereiden was, maar die was nog niet klaar. Dit was het moment om in actie te komen. Nog voordat Axel bij Veles is, greep ze hem bij zijn kraag en trok ze hem mee de bomen in. Mocht het niet lukken om weg te komen, kon ze altijd nog alleen vluchten. Bovendien was het niet helemaal waar wat hij zei. Ze was waardevol, maar niet totaal onvervangbaar. Ze vroeg zich af of hij wist dat ze ooit drakenrijder geweest was. Dat hield ze zelf stil, en anderen praatten zelden over haar. Maar misschien had de koningin het verteld.
Zodra ze wat verder weg waren, liet ze hem los zodat ze sneller kon rennen. 'Je wilt die vriend van je toch helpen of niet dan? Daarvoor moet je dit overleven' riep ze naar Axel, hopend dat hij ook richting het dorp begon te vluchten.

Veles was een normaal mens. Hij was geen elf of een shade of iets anders. Alles wat hij was, was een bleke jongeman van 23 jaar oud met een geest die gruwelijkheden en vooral discipline had gezien. Wat men van hem gemaakt had, was een ander verhaal. De zware trainingen vanaf een jonge leeftijd hadden hem bikkelhard en sterk gemaakt, iets waar hij tot op deze dag zijn voordeel mee zag. Zijn ogen waren getraind om de moties van elfen te volgen en zijn brein om snel te reageren. Hij was uiteraard niet de snelste, maar het was de reden dat hij Axel bij kon houden. Zijn zwaard werd van Axel weggeslagen, maar Veles liet het niet los. Toen Axel afgeleid werd door de elf, tackelde hij Axel. Hij richtte zijn hand op hem, uit zijn vingertoppen ontstonden wat lichte flitsen, alsof hij een lucifer probeerde aan te steken. Toen zag hij de oren van Axel en fronste. Geen elf? Wat? Hoe had de jongen zo goed de bewegingen van elfen geleerd? 'Je bent goed voor een mens.' zei Veles en liet zijn hand zakken toen Axel uithaalde. Hij blokkeerde het en zag toen de dolk vanuit zijn ooghoeken. Hij sprong wat achteruit en voelde iets nats langs zijn nek lopen. Een lichte snee langs zijn nek, maar gelukkig niet diep genoeg. Hij wilde Axel weer aanvallen, maar hij werd al meegetrokken door Isilwen. Hij trok een dolk uit zijn riem en smeet die achter de twee aan, waarna hij ze achterna ging. Toen hij Mila echter opmerkte, stopte hij met rennen en keek de twee na. Hij zuchtte en liep terug naar Mila. 'Ze zijn op de vlucht geslaan. Er zijn al wel wat soldaten gestuurd, hopelijk krijgen de soldaten ze te pakken.' Hij keek de vrouw even aan en liep toen langs haar heen om zijn paard te halen. Hij kwam snel genoeg terug en wenkte met zijn hoofd naar het paard. 'Wil je ze volgen of gaan we terug?'

Zahn's hart klopte in zijn keel toen de soldaten steeds gefrustreerder werden en pijlen begonnen te schieten op elk beweging takje. Hij sloot zijn ogen even en beet op zijn onderlip, zijn handen trillend om de buidel geslagen. Hij hoopte, bad dat ze hem niet zouden vinden. Al snel hoorde hij de soldaten het opgeven en vertrekken. Zelfs nadat ze weg waren, hield Zahn zijn adem nog in. Hij bleef nog zo'n 10 minuten in de boom zitten om te verzekeren dat ze echt weg waren. Hij hoorde niets meer en toen hij zijn geest weer open stelde, voelde hij niemand meer in zijn omgeving. Zahn zuchtte trillerig en kwam uit de boom, waarna hij een sprintje trok. Het zou even duren voor hij aan zou komen bij het dorp, dus hij moest nog steeds behoedzaam blijven. Hij was ze kwijt ja, maar het zou niets meer uitmaken als hij ze verderop tegen zou komen.

mag mijn rol gepakt worden...maar hij ontsnapt wel weer.
----

Axel merkte tot veles goed kon vechten. Dan ziet hij iets raars een flits bij zijn vinger toppen waar was dat voor bedoelt. Maar de woorden van veles over zijn mens zijn lieten hem schrikken. Hoe had hij het gezien. Maar voor hij kon aanvallen of wat zeggen werd hij bij zijn kraag meeegetrokken. Isilwen dacht hij en hij rende mee maar dan voelt hij een stekende pijn in zijn onderrug maar reageerde daar niet op. hij rende met isilwen mee.’dat moet je nooit meer doen me zo weg trekken.’zegt hij tegen haar en hij luistert naar haar woorden. Hij negeerde de pijn en hijgde lichtjes. Hij knikte omdat hij zahn wilde helpen.

Mila keek veles aan.’we proberen ze nog te zoeken. Ik zal een aanval inzetten.’zegt ze terwijl ze vals grijnst en met die woorden sloot ze haar ogen en ze begon met haar geest te zoeken en voelde 2 figuren naast de dieren die hun geest hadden beschermt, en ze valt die op vollen kracht aan met de magie en energie die ze verzamelt had.

Axel wilt wat zeggen maar voelt dan een drukkende kracht tegen zijn schild rond zijn geest die zahn had opgeroepen. ‘we moeten gaan.’zegt axel dan paniekerig en hij zetten een paar stappen als de schild rond zijn geest breekt en hij voelt een helse pijn die erger is dan zijn rug. En hij schreeuwt het uit als hij op een knie zakt.

is goed, ik had al door dat je dat wilde maar ik wilde even koppig doen. Zou niet bij mijn rol passen om hem zo te laten gaan sorry

'Houd je mond. Ik heb mogelijk je leven gered. En belangrijker, ik heb ze niets gegeven waarmee ze je moeder kunnen chanteren' zei Isilwen, haar toon grenzend aan dat van een snauw. Ze begon haar geduld te verliezen, wat een donkerder deel van haar persoonlijkheid liet doorschemeren, onder het uiterlijk van een geduldige, wijze elf. 'Maar vanaf hier moet je jezelf redden. Ik ga achter het ei aan. Je hebt een paar seconde tot haar aanval ons bereikt' Dit gezegd hebbende, sprong Isilwen opzij om de aanval die Mila op hen afgestuurd had te ontwijken. Ze landde naast een boomstam, sprong omhoog en vervolgde vanaf daar haar weg van tak tot tak, richting het elfendorp. Op de grond zag ze de sporen die Zahn, maar voornamelijk de soldaten, achtergelaten hadden. Deze volgde ze. Ze hoorde Axel schreeuwen en hoopte dat het niet te ernstig was. Maar ze was al te ver weg om voor hem terug te gaan, de elfenjongen met het buideltje in veiligheid brengen was prioriteit.

Veles knikte en steeg op zijn paard. 'Ik zal het zaakje snel afhandelen. Blijf ze aanvallen.' zei hij en spoorde zijn paard aan. Hij galoppeerde in de richting waar de twee heen waren gegaan en keek af en toe naar de grond om hun sporen te volgen. Ze waren niet erg ver, dus Veles had ze zo gevonden. Of nou ja, een van hen. Hij had hem al horen schreeuwen vanaf een afstandje en toen Veles aan kwam zat de jongen op zijn knieën, ineengekrompen. Veles stapte van zijn paard af en legde zijn zwaard tegen zijn nek. 'Het is over voor je.' zei hij, maar sneed zijn nek nog niet door. Hij peinsde even, dacht na over wat ze met hem konden. Hij was een goede vechter en de zoon van de elfenkoning. Konden ze hem niet gebruiken voor chantage, dan konden ze hem gewoon gaan breken en gebruiken. Veles' vrije hand lichtte op, in zijn hand ontstonden een paar stralen van bliksem. Hij legde zijn hand in Axel's nek en gaf hem een schok met zijn bliksem zodat hij knock-out zou gaan. Het was geen dodelijke schok, hij zou er geen wond aan overhouden, maar fijn voelde het ook niet. (Klik hier, bliksem stuff~)

Onderweg voelde Zahn plots een steek door zijn hoofd, alsof iemand een spijker door zijn schedel had geslagen. Hij stopte met rennen en kromp half ineen, wetend waar die pijn vandaan kwam. Het schild van Axel. Omdat hij die spreuk had uitgesproken en hij eigenlijk voor zijn bescherming zorgde, voelde hij mee met Axel. Hij werd aangevallen door iets of iemand. Zahn probeerde vanaf deze afstand verzet te tonen, Axel's geest te beschermen, maar hij was te ver en degene die aanviel was te sterk. Zahn voelde het breken en liet kort een kreet van pijn horen toen het schild brak. Shit, Axel zat in de problemen. Zware problemen. 'Axel?' riep hij en begon weer te rennen, nu ietwat paniekerig. 'AXEL!' Zijn hart bonkte in zijn keel en hij voelde een knoop in zijn borst, grotendeels door angst. Hij wist niet wat er gebeurde, maar het maakte hem bang. Hij moest kijken of hij oké was. 'AXEL, WAAR--' Zahn hoorde iets van achteren en dook net weg voor een pijl van een soldaat. Hij landde soepel op de grond en keek op naar de soldaten die hem gevonden hadden door zijn stemgeluid. Shit, dat was geen goede zet geweest. Zahn trok een van zijn zwaarden met een hand en blokkeerde een aanval van een soldaat. Hij vloeide sierlijk mee met diens aanvallen en wist ze te pareren. De tweede soldaat met de pijl en boog nam ook zijn zwaard en begon ook aan te vallen. Zahn kon de buidel niet laten vallen, dus hij moest met een hand vechten en beide soldaten blokkeren. Hij wist de ene soldaat neer te halen door hem meerdere malen in zijn benen te steken, maar de tweede soldaat wist Zahn langs zijn bovenarm, wang en zijn been te snijden. Zahn strompelde achteruit en hijgde licht, trillend op zijn benen en zwetend langs zijn voorhoofd en nek. Hij mocht niet verliezen hier, hij mocht niet de buidel kwijtraken. Niet nu hij zo dichtbij de finish was. Hij mocht dit alles niet niet voor niets laten worden. Shit. Zahn rechtte zijn rug en stormde op de soldaat af. Hij haalde meerdere malen uit, maar de wonden en de vermoeidheid door het constante rennen maakten het niet veel beter voor hem. Uiteindelijk wist Zahn de soldaat met een spreuk achteruit te werpen, waardoor de man tegen een boom klapte. Hij nam die kans om opnieuw weg te rennen.

Axel hoorde isilwen nog wat zeggen en dan vertrekken en hij glimlachte lichtjes ze deed eindelijk wat hij wou. Axel voelde alleen de pijn in zijn hoofd eentje die hij maar een paar keer eerder had gevoelt. Meestal om te proberen of hij zelf een schild kon op roepen rond zijn geest aangezien ieder mens dat kon, alleen hij niet. Dan voelt hij iets kouds en heel bekent bij zijn nek en hij draaide zich een beetje om en keek veles met samen geknepen ogen aan.’dat wist ik al vanaf het begin.’zegt hij schor tegen hem en hij grijnsde uitdagend naar veles.

Mila had gedaan wat veles vroeg en had de aanval toen een schld rond een geest bracht zich alleen nog daar op gericht en ze hoorde veles tegen de jongen spreken en ze glimlachte en trok zich terug. Ze begon te rennen richting waar ze de geest had gevoelt dat was niet zo heel ver.

Axel zuchte als de pijn verdwijnt en hij bleef zitten op zijn knieen en hij hijgde lichtjes en het zweet stond op zijn hoofd. Hij draaide zijn hoofd terug en hij voelde het zwaard wat snijden in zijn nek.’waar wacht je op.’beet hij veles toe maar na die woorden voelt hij een brandende heten pijn in zijn nek. Hij kreunde even pijnlijk en dan word zijn beeld langzaam zwart en hij zakte voorover op de grond.

De soldaat krabbelde recht en zette de achter volging in op zahn die hem tegen een boom aan had geworpen. Hij moest proberen die buidel te bemachtigen al was de kans erg klein tot hij hem nog ging krijgen.


mila kwam op de open plek aan en zag axel op de grond liggen.'waarom leeft hij nog.'vraagt ze aan hem duidelijk kwaad. maar dat was om het feit tot axel de boosdoener was tot haar missie was mislukt.

Isilwen hoorde een schreeuw, niet heel veel verder op. Waarschijnlijk van de jongen die er met de buidel vandoor was gegaan, want hij riep Axel's naam. Ze hoopte dat hij verder dan dit gevlucht zou zijn. De kreet leek halverwege onderbroken te zijn, dus misschien zat hij - en dus de buidel met het ei - in de problemen. Zelf leek ze niet gevolgd te worden, wat meer zekerheid gaf over dat Axel niet weggekomen was. Ze begon in Zahn's richting te gaan, van tak naar tak. Even later kwam hij in beeld. Ze zag hem nog net wegrennen. Gelukkig had hij de buidel nog, maar hij leek gewond. Zelf sprong ze naar beneden en landde ze soepel op de bosgrond. Weer vormde ze een paar ijspegels en wierp ze ze op de soldaten af. Deze twee leken een stuk minder sterk dan Mila en Veles. Hierna zette ze de achtervolging in op Zahn, verwachtend dat de soldaten hetzelfde zouden doen. Met hun rekende ze wel af zodra ze stil konden staan en ze de buidel vlak bij zich had.

Hij wilde het controleren, maar de paniek was aangeslagen toen zijn schild zo makkelijk gebroken werd. Hij wist van zichzelf dat zijn schilden best sterk waren, dus toen iemand het zo gemakkelijk neerhaalde, maakte Zahn zich gigantische zorgen over Axel. Hij had weinig beheersing over zijn geest, dus de kans was groot dat hij nu neergehaald was. Isilwen was dan wel bij hem, maar hij was toch ongerust.
Hij moest onrustiger over zichzelf zijn, want de soldaten zaten nog steeds achter hem aan. Zahn zuchtte diep en stopte plotseling met rennen. Hij moest nu echt met ze afrekenen. Hij werd zijn achtervolgers best zat, dus hij kon ze nu beter even goed van zich afschudden voordat hij terug ging naar het dorp. En anders liet hij ze over aan de poortwachters. Dit moest nu even stoppen. Zahn keerde zich om, keek naar de richting van waar zijn belagers zouden komen. Hij haalde even diep adem en hield de buidel strak onder zijn arm vast. Zijn vrije hand ging omhoog, klaar om de soldaten zo met spreuken te belagen.
De twee soldaten bevonden zich inmiddels niet ver achter Isilwen.

Veles keek Mila zijdelings aan toen ze boos werd om de levende Axel. 'Mila, dit is de zoon van de elfenkoning. Denk je niet dat hij nuttig zou zijn voor ons? Hij is prima chantage-materiaal en zo niet, dan hebben we een sterke krijger aan onze kant. Een klein beetje manipulatie en pijn en hij zal voor ons vechten, denk je niet?'

Isilwen begon haar magie voor een indirecte aanval te verzamelen. Zodra ze de juiste woorden gevormd had, stopte ze kort. Ze legde haar handen op de grond, en sprak zacht. Ze wilde een val zetten voor de soldaten achter haar, maar de grond open splitsen zou te veel energie kosten. Ze had dus de grond, tot twee meter diepte, losser gemaakt. Ook had ze water uit de omgeving getrokken, zodat de grond modder was geworden. Het was een simpele imitatie van drijfzand, en vanaf het oppervlak niet te zien. Ze glimlachte dunnetjes en begon weer te rennen. Omdat ze het voorbereid had terwijl ze rende, had de magie zelf slechts enkele seconden geduurd. Bijna direct zag ze Zahn weer voor zich, die nu stil stond. Ze rende naar hem toe en hield stil.

De soldaten waren vol met de achtervolging op de elf en het buideltje bezig. Dan ineens komt er nog een elf bij en of dat voor hun nog niet genoeg was werden ze bekogeld met ijspegels. Een soldaat sloeg ze weg met zijn zwaard die hij getrokken had. De andere had minder geluk en werd doorboort met een ijspegel en hij akte langzaam en hoestend ineen. de man die nog als enigen over was rende door maar ziet ineens de grond wat afzakken en hij stopte. hij had eerder magie gezien en hij keek naar het tweetal.

Mila maakte een snuifend geluid en liep dichter bij veles en axel en ze keek neer op de jongen.’ Dat eerste puntje kan ik in komen...misschien.’’ zegt ze en ze bekeek axel en voelde weer iets wat ze niet kon plaatsen en ze knielde bij de jongen neer en bekeek hem beter en schoof zijn haren op zei want ze vroeg zich af waarom hij zijn geest niet had verdedig dat was het werk van iemand anders dat had ze gevoelt. Maar ze trekt haar hand terug. ’adoptie zoon zul je bedoelen.’zegt ze als ze zijn niet puntige oren ziet.ze komt langzaam recht en keek veles aan.’hij heeft iets veemd.’zegt ze langzaam en ze komt recht en wankelt even omdat ze veel krachten had gebruikt.’we gaan voor ze alarm slaan. En ik hoop voor je tot hij het waard is. Zo niet dood ik hem alsnog met plezier.’zegt ze vals en ze begon te lopen zonder om te kijken.

Hij stond te wachten op de soldaten die achter hem aan hadden gezeten om op te komen dagen, zodat hij ze snel neer kon halen. Ze waren niet ver, voelde hij zo. Op een gegeven moment zag hij iemand aan komen rennen en toen hij zag dat het Isilwen was, zuchtte hij opgelucht en liet zijn hand zakken. Achter haar kwam een soldaat aan lopen, waar Zahn snel een spreuk op afvuurde zodat hij achteruit vloog. Weg met die soldaten, ugh. 'Oh, gelukkig, u bent het. Ik begon de soldaten al zat te worden, maar ik zie dat u een deel al heeft aangepakt.' zei hij licht hijgend en veegde wat zweet van zijn voorhoofd. Vervolgens stak hij de buidel naar haar uit en glimlachte even licht. 'Het was wat rondrennen, ik durfde niet gelijk koers te zetten naar het dorp, maar het is veilig... Wacht, waar is Axel?' Hij fronste toen hij zijn vriend niet ter plaatse zag en hij kon zijn geest ook niet in de buurt voelen. 'Ik had een schild om zijn geest gezet en ik voelde het breken. Een krachtig persoon viel het aan... Maar hij is niet hier. Waar is hij?' Hij keek Isilwen met ietwat grote ogen aan en hij voelde al een drukkend gevoel in zijn onderbuik. Was Axel al terug naar het dorp? Was hij nog aan het vechten? Of was hij meegenomen?

'Oh, het maakt me niet uit of je hem uiteindelijk doodt of niet. Mijn punt is dat hij misschien nuttig kan zijn.' zei Veles en bond Axel's polsen aan elkaar met een sterk touw. Hij smeet de jongen bovenop zijn paard en trok zijn paard mee aan de teugels zodat hij met Mila mee kon lopen.

Mila rolde met haar ogen en liep op een stevig tempo Door. Als ze bij het kasteel waren ging ze eerst even slapen en weer wat krachten op doen. Ze keek even naar veles en dan weer voor zich.
Axel had niks Door van wat er rond hem gebeurde omdat hij nock-out was. Nadat ze een dik uur hadden gelopen ziet mila het kasteel en glimlacht tevreden maar die verdwijnt als ze bedenkt tot ze het ei niet heeft.
Axel oelde beweging en tot hij in een onprettige houding lag. Hij deed zijn ogen wat open en moest een paar keer knipperen om helder te kunnen zien. Hij zag het meisje en die jongen. Zijn hoofd bonkte lichtjes en als hij nog wat beweegt voelt hij zijn onder rug prikken van de wond.

Isilwen keek Zahn even aan. 'Ik vermoed dat Axel gevangengenomen is. Mila wilde hem doden, maar er was nog een ander mens, die machtiger leek te zijn dan Mila en hem in leven wilde houden. Dus er is een goede kans dat hij later gered kan worden' vertelde ze toonloos. Ze pakte het buideltje van hem aan en voelde de bekende vorm van een draken ei erin. Dit riep storende herinneringen in haar op, die ze snel onderdrukte. Ze was ondertussen flink chagrijnig, door het verraad van Mila, Axel die niet wilde luisteren en daardoor gevangen was genomen, en nu door de aanwezigheid van het ei. Ze haalde een keer diep adem en rechtte haar rug. Haar zwaard stak ze terug in de schede, maar ze bleef alert genoeg om magie te gebruiken indien nodig. 'Volg me naar het dorp. Je bent deels verantwoordelijk voor de gevangenneming van de zoon van de koning, dus het minste wat je kan doen is zo meteen alles vertellen wat er gebeurd is. En je bent goed met de geest, nietwaar? Neem die soldaat daar gevangen, dan kunnen ze hem uithoren.' Ze gebaarde naar de soldaat die Zahn achteruit had laten vliegen, die nog niet helemaal hersteld leek te zijn.